metrobüs maceraları I

İlk sefere başladığı günden bu yana hemen hemen hergün kullandığım toplu taşıma aracı olan metrobüslerde neredeyse hergün bir macera yaşıyorum. Zaman zaman bunları burada anlatmayı düşünüyorum ama en ilginç ve de beni en çok kızdıranlardan biriyle başlamak istiyorum.

Geçtiğimiz günlerde -her zamanki gibi- işe gitmek üzere metrobüse bindim. Ara duraklardan binince oturmak imkansız olduğu için ortada bir yerde tutundum. (Gerçi ilk duraktan bindiğinizde de oturmanın çok imkanı yok çünkü halkımız önüne gelen herşeyi ve herkesi ezerek hücum halinde dalıyor ve sen de onlar gibi hareket etmezsen en önde olsan bile oturamıyorsun!)

Neyse işte öyle. Nerde kalmıştık? Evet ben tutundum ve benimle birlikte binen bir baba ve 6-7 yaşlarındaki oğlu da benim yanımda durdular. Çocuk kıpır kıpır yerinde duramıyor ve sürekli sağa sola çarpıyordu. Bu beni rahatsız etti ama yine de ses çıkarmadan biraz daha uzakta bir yerde durdum. Tabi bu rahat hareketleri metrobüsün normalden daha boş olmasına borçluyuz:))

Aradan biraz zaman geçti ve bir de ne göreyim. Çocuğun ayağının altında küçük bir gölcük! Gözlerime inanamadım ve nereden gelmiş olabilir bu su birikintisi diye etrafa bakınırken çocukla göz göze geldik. Ve anladım ki...

Evet çocuk altına işemişti ve babası bunu farkında değildi ya da görmemezlikten geldi. Buraya kadar anlıyorum. Küçük çocuk babasına söyleyememiştir, tutamamıştır vs... Olay bundan sonra başlıyor... Bir kaç durak sonra oturma yerleri boşalmaya başladı. Babası çocuğu bu yerlereden birine oturttu hem de ıslak pantolonu ile. Eyvah dedim. Düşünsenize daha sonra oralara bizler oturuyoruz:( Farkında değil diye düşündüm önce sonra baktım ki güneşe karşı oturtmuş çocuğu pantolanu kurusun diye.

O kadar insanın içinde çocuğu utandırmak istemediğim için sustum ama çok da sinirlendim doğrusu. Herkesin oturabileceği bir koltuğa nasıl olur da altını ıslatmış bir çocuğu oturtursun diye adamı azarlamak isterdim...

DEVAM EDECEK...